Na een half jaar herstellen van Eindhoven ben ik nog twee weken verwijderd van de Venloop. Eindelijk lijkt het weer een beetje op rennen wat ik doe. Mijn doel is bijgesteld naar de eindstreep halen binnen 2 uur. Bij de inschrijving dacht ik nog aan een PR van 1:40 of sneller.

De laatste week doe ik nog een duurkoop van 16 km, dat is direct de langste afstand tot dan. Niet slim zo de laatste week in te gaan, maar ik zal toch wat kilometers in de benen moeten hebben. Volgende week ga ik starten.

Via twitter krijg ik van Gwen nog een sponsor t-shirt aangeboden. Dat ga ik aandoen met een korte of lange broek. Er wordt 21 graden voorspeld tijdens de loop.

Tijdens het “inlopen” besluit ik dat een korte broek genoeg is. Mijn tubes trek ik aan net voordat ik in het startvak inloop. Gelukkig is er wat schaduw.

De start is net zo druk als vorig jaar. Daar ben ik inmiddels al een beetje aan gewend. Samen met de pacers van 1:45 stap ik over de start. Helaas moet ik hen na 5 km alweer laten gaan, ze lopen me te hard. Zonder muziek (probleem met verbinding) en met nog maar 2 flesjes drinken (1 verloren na 500m) ren ik mijn eigen race.

Na 10 km gaat het nog best goed. Ik lijk op schema te liggen voor 1:45. Normaal luister ik iedere kilometer naar mijn pace, maar nou doe ik dat op gevoel. We altijd even lachen en zwaaien naar de camera’s.

Eindelijk komt dan de 15 km in beeld. Mijn tempo is weer gedaald. Ik loop nou op hartslag. Mijn horloge knippert op 170. Daar wil ik niet overheen en opnieuw vertraag ik. Gelukkig staat er genoeg volk langs de kant die iedereen aanmoedigt. Ook staat overal een barbecue en een tap, zou ik niet gewoon even “rusten” met Bier und Wurst?

Net voor de brug (19-20km) moet ik even lopen. Mijn hartslag wil niet meer onder de 170 komen en ik moet ook nog de laatste druppels uit mijn flesje zuigen. Dan roept een vrouw “kom op Eric, je bent er bijna”!. Heerlijk. De motor start weer en ik ga op de finish af.

In de laatste bocht ligt iemand op de grond. Gelukkig is er genoeg hulpverlening op de been. Ik heb het zelf ook zwaar, maar dat lopen op hartslag zorgt ervoor dat ik niet instort op de finish. Eerst maar wat drinken en een banaantje eten.

De massage in de tent is even wachten, maar zeker de moeite. Heerlijk. Volgend jaar weer? Misschien, de sfeer is in ieder geval fantastisch.